Contact
Voor een meeslepende ervaring zet het geluid aan.
Deze pagina bevat afbeeldingen en/of beschrijvingen van drugs. Dit kan als schokkend of confronterend worden ervaren.
Een pilletje is letterlijk het einde van een heel lang spoor. Een spoor van angst, dood en ellende. Een spoor van vernieling en ontwrichting. Als je wilt dat het stopt, begin dan met het afbreken van het stukje spoor waar jij verantwoordelijk voor bent.
Zaterdag. Twee uur's nachts.
Een industrieterrein. De bass dreunt door haar lijf.
Nina staat vooraan.
Mensen die haar niet kennen maar wél begrijpen.
Haar vriendin houdt een kwartje omhoog.
"Wil je skull?"
Ze slikt.
"Natuurlijk!"
"Inkakken is bijpakken!"
roept iemand.
Een zakje mdma gaat rond.
Ze likt. Dan nog een keer.
Ze voelt zich goed.
Licht. Liefde.
Bij de wc zegt ze
tegen iemand:
"Dit is gewoon hoe het
leven altijd zou moeten voelen."
Die knikt.
Grote pupillen.
Zeven uur. Thuis.
Haar hart bonst, maar slapen lukt niet.
Ze stuurt een appje.
Nina
Bo
Ze denkt aan vannacht.
Ze denkt niet aan wat er achter dat pilletje zit.
Of wat er daarna nog kapotgaat.
Domingo krijgt een appje.
Nina
De laatste tijd is Domingo bang.
De wereld waar hij in zit is veranderd. Er is meer geweld. Meer bedreigingen.
Laatst nog een explosie vlakbij zijn huis. En de vraag neemt toe.
Z'n handel loopt goed maar hij wil eruit.
Zijn studie leidt eronder.
Soms moet hij 5 nachten op een rij bereikbaar zijn dus dan is hij overdag niks waard.
Toen hij 13 was is hij 'erin gerold'. Op het pleintje om de hoek waar hij altijd rondhing.
Iemand vroeg
"breng even dit pakketje,
je krijgt er 100 euro voor."
Dat leek snel verdiend.
Hij had niet verwacht dat het zo belangrijk
zou worden, maar nu kan hij niet meer
terug.
Rey, de gast waar hij het spul van krijgt voert de druk op.
"je moet meer verkopen,
anders word je vervangen."
En Domingo weet wat dat vervangen betekent.
Manuel maakt ze. In een oude bedrijfsunit in Rotterdam-West.
Hij levert al jaren aan Rey.
De grote jongen. De man met de connecties.
Hij was altijd wel chill.
Tot een maand geleden.
"De handel moet omhoog, Manuel."
Zijn stem blijft kalm.
"of ik laat je uit de keten knippen."
Dit gaat niet meer over pillen.
Dit gaat om macht.
Hij denkt aan het lab.
Alles draait door, zes dagen op rij.
De continue dreiging van geweld.
Geen daglicht. Zwetende lichamen, jongens met kapotte handen.
En het afval?
De vaten stapelen zich op in de hoek.
Hij weet dat het een risico is.
Maar vannacht laadt hij ze in een busje.
Rijdt naar de rand van een park.
Geen licht. Een kapot hek.
Daar duwt hij de vaten diep tussen het struikgewas.
Geen keus.
Het is dat, of Rey op zijn stoep.
Mehmet verhuurt al jaren loodsen aan kleine ondernemers.
Autopoetsers, opslag, een kartonbedrijf. Hij heeft een goed inkomen. Weinig gedoe.
Twee jaar geleden huurde een jonge vent een unit.
Cash, altijd op tijd.
Maar de laatste tijd vielen hem de dure auto's op. Vreemde types op rare tijden.
Hij ging verhaal halen. Zei dat hij zich zorgen maakte. Dat hij misschien de politie moest bellen.
Een paar dagen later, op weg naar zijn auto.
Een zwarte auto remt.
De deur vliegt open.
"Fucking snitch!"
Een duw.
Knie in zijn ribben.
Asfalt.
En dan niets.
In het ziekenhuis kijkt zijn dochter hem bezorgd aan.
Zijn dochter houdt zijn hand vast.
"Wat is er toch gebeurd, babacan?"
Mehmet weet: z'n mond houden is het enige wat hem en zijn gezin beschermt.
Vroege ochtend.
Sjoerd rijdt zijn ronde door
het Kralingse Bos.
Hij werkt voor Stadsbeheer.
Houdt toezicht op het groen, checkt de paden, de prullenbakken, de speelplekken.
Maar dan ineens...
Een scherpe lucht
snijdt door het groen.
Tussen de struiken liggen blauwe vaten. Open. Lekkend.
De grond is verkleurd.
Die middag staan er mensen in witte pakken. Linten.
"Minstens drie meter afgraven,"
zegt een man van de milieudienst.
"En dan nog is het afwachten."
Tientallen vierkante meters gras en bos.
Weg.
Kinderen die er niet meer kunnen spelen.
Honden die niet meer mogen loslopen.
Sjoerd weet niet wie het deed.
Maar wel waarom.
Een loods. Een lab.
Iemand die iets kwijt moest.
Hij zou willen dat diegene dit kon zien.
Wat er overblijft. Wat er achterblijft.
En wat nooit meer terugkomt.
En Nina, de partygirl?
Die ligt in bed. Scrollt.
Een filmpje van gister. Ze danst. Ze lacht.
De bass dreunt door haar scherm.
Nina
Zou ze maar beseffen, wat voor spoor ze achter laat.
Ontdek ook
